در مورد عماد، کفۀ تراوز به سمت «قانون» سنگینتره. حوزۀ اخلاق با حوزۀ قانون تفاوت داره. عمل قانونی لزوماً مبتنی بر اخلاق نیست و عمل غیر اخلاقی هم لزوماً غیر قانونی نیست. در «فروشنده»، از همان ابتدای فیلم به شکل های مختلف به حریم خصوصی یک شهروند تجاوز میشه که قاعدتاً و طبق عرف دنیای پیشرفته باید قابل پیگرد قانونی باشه. اما در همۀ آنها عماد تقریباً سکوت می کنه.

تأثیر فیلم «فروشنده» بر جامعه در واداشتن به فکر کردن به مقولۀ «حریم خصوصی» به عنوان یکی از مهمترین مؤلفه های توسعه، از ساعت ها سخنرانی و مصاحبۀ تلویزیونی و تحلیل های جامعه شناختی بیشتر است. یکی از دلایل این تفاوت به نظرم در جادوی داستان گویی (storytelling) نهفته باشد که از زمان سعدی و مولانا رواج داشته و آنها هم به عنوان نخبه های جامعه، تلاش می کردند اندرز را در قالب قصه و حکایت ارائه کنند.

به نظرم بزرگترین خدمتی که یک انسان می تونه به فرزندش داشته باشه این هست که از کودکی اون رو به «خواندن» و «نوشتن» عادت بده. چرا که از آن دسته مهارت هایی هستند که فارغ از اینکه چه مسیری را برای زندگی انتخاب کنی، مطمئناً جایی به درد خواهند خورد. ساده ترین نفعش همان است که بیشتر مشاوران و روانشناسان توصیه می کنند: «اگر تفکرات خود را روی کاغذ بیاورید ذهنتان نظم می گیرد». وقتی به نوشتن عادت کرده باشی، از کودکی با ذهنی منظم بزرگ می شوی و همین نظم ذهنی، تأثیر قابل توجهی بر کیفیت تصمیم گیری ها و قضاوت ها خواهد داشت. نتیجۀ اخلاقی اینکه به فرزندان خود علاوه بر تیراندازی و شنا، خواندن و نوشتن هم بیاموزید!